Running a Tor relay can offer some additional anonymity benefits compared to being a regular user, but it also introduces specific risks and trade-offs depending on your threat model.

ساده‌ترین مثال مهاجمی است که صاحب تعداد محدودی رلهٔ Tor است. آن‌ها یک اتصال از جانب شما خواهند دید، اما قادر نخواهند بود بدانند که آیا اتصال از رایانهٔ شما نشئت گرفته یا از رایانهٔ شخص دیگری عبور داده یا رله شده است.

مواردی وجود دارند که این راه به نظر چاره‌ساز نمی‌آید: اگر مهاجمی می‌تواند کلیهٔ ترافیک ورودی و خروجی شما را ببیند، بنابراین برای آن‌ها دشوار نیست تا بفهمند کدام اتصال‌ها رله‌شده بودند و کدام‌یک از شما آغاز شدند. (در این مورد، آن‌ها مقصدهای شما را نمی‌دانند مگر اینکه خودشان نیز درحال نظارت بر آن‌ها باشند، اما وضعیت شما بهتر از یک کلاینت عادی نیست.)

اجرای یک رلهٔ Tor جنبه‌های منفی هم در بر دارد. نخست، باوجوداینکه ما چندصد رله داریم، این‌که شما درحال اجرای یک رله هستید شاید به مهاجم علامت دهد که شما اهمیت بالایی به ناشناسی‌تان می‌دهید. دوم اینکه، حملات سری بیشتری وجود دارند که به‌خوبی درک یا آزموده نشده‌اند که شامل استفاده از دانشی است از اینکه شما درحال اجرای یک رله هستید -- برای مثال، یک مهاجم ممکن است بتواند با انتقال ترافیک از طریق رلهٔ Tor و مشاهدهٔ تغییرات در زمان‌بندی ترافیک ‹ببیند› که شما درحال ارسال ترافیک هستید، حتی اگر واقعاً نتواند شبکهٔ شما را مشاهده کند.

این‌که فواید این کار از خطراتش بیشتر باشد یا نه، هنوز یک پرسش پژوهشی باز است. بخش عمدهٔ آن به حملاتی بستگی دارد که بیشترین نگرانی‌ها را در موردشان دارید. برای اکثر کاربران، ما فکر می‌کنیم این یک حرکت هوشمندانه است.